دیشب پیرمردی را دیدم که با آشفته حالی به سویم میدوید. پرسیدم چشده پیرمرد؟ گفت عیسی را در خواب دیدم که با رویی غضبناک مرا به سوی جهنم روانه میکرد! کاش امام زمان ظهور کند تا ما را از این جهنم نجات دهد. بدونه آنکه حرفی بزنم به راهم ادامه دادم. همین که به یار خود رسیدم لبخندی بر من زد. بی صبرانه در آغوشش گرفتم. به چشمانش که نگاه کردم عیسی را دیدم که با لبخندش بهشت را به من نشانی میداد!
همینطور که روزا سپری میشن
انسان‌های زیادی متولد میشن و میمیرن
این چرخه آیا پایانی خواهد داشت؟
این آدم‌ها برای یکبار هم این را نپرسیدند!
به هر طرف که نگاه میکنم جز جنگ چیزی نیست
وسط خیابون، مات و مبهوت خیره شده‌ام
و آن‌ها با دست مرا نشانه کرده‌اند
من دیوانه نیستم، اما عاقل هم نه
چشمانم را میبندم و این همان چیزیست تو نخواهی دید
نور خورشید چشمانم را کور کرده
همیشه حس میکردم تاب عشقش را نخواهم داشت
عشق و حقیقت، کیست که آن را تاب آورده باشد؟!
حقیقت واژه‌ای که هیچکس آن را نفهمید
تعجب نخواهم کرد اگر بفهمم حوا بهشتی بود و آدم آن را فریب داد!
تمامی داستان‌ها برایم سوال شده
اینجا پر از سوالاتیست که هیچکس جوابی برایش نخواهد داشت
درد من سوال‌های بی جواب نیستن
اینکه هیچکس سوالی نخواهد پرسید دردناک است
خیلی وقت پیشا وبلاگی داشتم. اسمش بود "خدا مهربان است". نوشتن برای من لذت بخش بود. دوستای خیلی خوبی هم پیدا کرده بودم. اما یه روزه خیلی ناامیدکننده از راه رسید. خوب یادم نمیاد که چی شد. فقط یادمه بیخیال نوشتن شدم. با یه متن خداحافظی از نوشتن دست کشیدم. یه دوره هیچی ننوشتم ، کلا بیخیال شده بودم. یکم که بیشتر گذشت با پیشنهاد دوستام متنای جدیدی نوشتم و توی اینستاگرام و تلگرام اشتراک گذاشتم ولی اصلا لذت بخش نبود. انگاری اونجا برای نوشتن ساخته نشده. حتی فکر نمیکنم کسی اونجا متنی بخونه! این روزا خیلی چیزا بی ارزش شده..مردم سراغ چیزای قشنگ نمیرن.متنای خوب نمیخونن.آهنگ خوب گوش نمیدن و... خب اینم چه میشه کرد!؟
خلاصه یهو به سرم زد برگردم وبلاگی درست کنم و مثل قدیما اینجا متنامو بنویسم..
تویی که این متن رو میخونی فقط بدون برای من خیلی باارزش هستی رفیق
