باز هم شب شد و من خسته از این قوم در عجبم

گویند که گویی من از همه عالم بیخبرم

خیاما بیا و امشب ساقیه من باش

مدهوشم کن از این مِی که من همه عالم را در به درم

مرا گویی مِی نوشم که ندانم زکجا آمده ام

خوش باشم که ندانم به کجا خواهم رفت

مینوشم و مینوشم و از باده ات مستم

چه خوشم من که در این راه با تو همسفرم

در رهه عشق میسوزم و میسازم ای دوست

هیچ هم گله ای نیست گر دنیا همه اش هیچ باشد

تو فقط پر کن جامم را ، که این نیز میگذرد

زمین نو >> موضوع: آگاهانه صحبت کردن و انتخابی صحیح

آدم ها معمولا از روی عادت تقلید میکنند بدونه اینکه ذره ای به آن موضوع فکری کرده باشند. این تقلید باورهای غلطی رو واسه جامعه میسازه تا حدی که کاملا عادی میشه و کسی هم نیست که بگه چقدر این باورها مخرب یا خطرناک هستند. باید به تمامی جمله ها، کتاب ها یا هر علمی شک کرد وگرنه کسب آگاهی یا پیشرفت امکان پذیر نخواهد بود. برای اینکه بهتر متوجه بشین دو تا مثال براتون میزنم.

1. بارها شده وقتی اتفاق ناخوشایندی مثل بیماری یا شکست مالی و.. برای کسی پیش میاد طرف مقابل میگه خدا بد نده! اما سوال اینجاست ؛ آیا خدا باعث و بانی بدی خواهد شد؟ من قرآن رو خیلی خوب نخوندمش اما بزرگترین نشانه ای که درونش دیدم جمله اول تمامی سوره ها بود. "به نام خداوند بخشنده و مهربان" . مطمعنا خدا نمیخواسته که مهربانیشو به رخ بکشه بلکه میخواسته تاکید کنه من مهربان هستم. اما همین که ما میگیم خدا بد نده یعنی خدا رو شایسته بدی کردن دونستیم! شاید بگی نه منظورم این نیست اما ناخودآگاهت اینو برداشت میکنه و اونوقت خدای درون تو خدای ضعیفی خواهد شد!
   این بیماری کرونا ایمانت را به خدا بیشتر کرد یا کمتر؟ آیا بیماری ساخته دست خداوند بود؟ اگر نه چرا ضعیف شدی و قدرت بیماری رو بیشتر از قدرت خدای خودت دونستی؟ خدا رفیق روزهای سخت را میخواهد، در روزهای خوب همه پایه رفاقت هستند. این مثال آشناییست.
    
2. دومین مثال بی ربط به مثال اول نیست. جمله گر نخواهی شوی رسوا همرنگ جماعت شو! بنظر شما این جمله ی درستی است؟؟
   تقلید یعنی فکر و اندیشه کردن را از انسان گرفتن. تنها فرق انسان با حیوانات اندیشه و دارای اختیار بودن اوست. وقتی اندیشه کردن را کنار بگذاری و همرنگ جماعت شوی تو دیگر خاص نخواهی بود.حتی میشه گفت زنده نخواهی بود! شبیه یک ربات زندگی خواهی کرد. 
    

از این جملات و باورهای اشتباه بسیار زیاد هستن که با زندگی ما عجین شده اند. آگاهانه صحبت کردن و آگاهانه زندگی کردن شهامت میخواهد. باید اندیشه کرد. شک کرد و تصمیم گرفت. تصمیمی آگاهانه نه از روی تقلید.
از خدای مهربان برای هممون عشق و ایمانی قوی را آرزو میکنم

بعد از این شهر غریب به کجا خواهم رفت؟

شهر من از من نیست، 

من در این تاریکی به چه دل خوش کردم؟

روزگاری که گذشت کم نبود

گرچه وهم بود ولی دل که بی غم نبود

آسمان رعدی بزن به خواب من

شاید اینبار من باشم و شهری دیگر

سلام،

خب بالاخره این بخش (زمین نو) رو شروع کردم به نوشتن که برای خودم از همه نوشته هام مهم تر هستش. توی قسمت موضوعات یه موضوع به همین نام قرار دادم و شاید توی سربرگ هم اضافش کنم چون خیلی برام مهمه و کلا هدف این وب دقیقا راه اندازی این بخش بوده.

اما چرا زمین نو!!؟ 

خب دوستان من عقیده دارم وارد عرصه جدیدی به روی زمین شدیم و دیگه مثل قبلنا نمیشه به زندگی نگاه کرد..باید آگاهی رو افزایش داد و عمیق شد برای درک معنای زندگی حقیقی. با دیدگاه ها و عقاید گذشته نتونستیم زندگی زیبایی رو بسازیم! کافیه یکم به جهان پیرامون خودمون نگاه کنیم. ما نسبت به طبیعت، حیوانات، زمین و حتی خودمون خیلی بی تفاوت شدیم و این دور شدن ها به معنای دور شدن از حقیقت وجودی و زندگی ما هستش. همه ما وظیفه داریم تا هدف وجودی خودمون رو کشف کنیم. در واقع ما همینطور الکی وارد زمین نشدیم که یک زندگی بکنیم و در نهایت به بهشت و جهنم بریم! نمیخوام فعلا وارد این بحث بشم، در ادامه حتما به این موضوع هم میپردازم. خودم اعتقاد دارم که هرچی خلاصه تر حرف بزنم و مطلب برسونم بهتره اما خیلی از دوستانم از این خصوصیت من خوششون نمیاد. خوشحال میشم نظرات شما هم در این باره بدونم.

زمین نو برای من خیلی باارزش هستش و تلاشم رو میکنم تا به بهترین شکل اونو ارائه بدم. امیدوارم که براتون مفید باشه

هوا سرد و سوزناک شده بود. دخترک در همان حال که به خودش میلرزید به سختی خودش را به کلیسای نزدیکی رساند. گریه میکرد اما دلیلش چه بود؟ با صدایی که بغض گلویش را گرفته باشد شروع به صحبت کردن با خدای خود کرد ؛

خدای من، خسته شده ام، آنها، منظورم همین آدمهاییست که ادعا میکنند تو را بهتر از من میشناسند، کلافه ام کرده اند. مدام مرا سرزنش میکنند و از هر کارم ایرادی میگیرند. خدای من، آمده ام تا بهشتت را به آنها ببخشم! آری آنها برای رفتن به بهشت حاضرند دست و پای مرا ببندند، پس بهشتشان را به خودشان میبخشم و عاجزانه از تو خواهش میکنم مرا در آتش عشق خود بسوزانی! 

قلمم خالی ز جوهر مانده است

کاغذی لب تشنه ی او مانده است

لرزش دستان من در انتظار

آتشی بر پود او بنشانده است

سالی از آن روز ها بر باد شد

داغ آن یاری که رفت هم مانده است

در پس هر تپش برگ خزان

رنگی از آن خاطرات گنجانده است

دستی از پشت نقاب روزگار

بر دو چشم خیس من پوشانده است

گاه می‌گوید مرا برخیز مرد

مگر از جان و جوانیم مانده است؟

در دلم جوش و خروش نیست دگر

مگر از سرچشمه ای که رفته است

تو که بینایی پیر٫ کاری بکن

چشم من بی نور و کم سو مانده است

آسمان بار دیگر بر من ببار

اشک من در قلب تو جا مانده است

ای زمین من را ببر در قعر خود

جای من آنجا دگر افتاده است

 

شعر از جادوی سبز

یه وقتایی هست که خیلی احساس خستگی میکنی .. اون زمان  تمامی رویاهات رو فراموش میکنی و .. بیخیال من چی میتونم بگم اصلا. بهتره به موسیقی پناه ببرم! ترانه forgotten hops از گروه آناتما رو انتخاب کردم..فوق العادست. من موسیقی راک رو به تمامی سبک ها ترجیح میدم. شاید بعدا براتون درباره راک صحبت کردم شایدم نه!

• ترجمه آهنگ رو در ادامه مطلب قرار دادم

 

کاور ساخته شده توسط دوست عزیزم مهدی

"نصیحت کردن"

سلام، امروز برای من روز خوبی نبود. چه از لحاظ کاری چه از لحاظ روحی یا هرچی. یادمه قبلنا خیلی دیگران رو نصیحت میکردم. کلا انگار من همچیو میدونستم و بقیه هیچی بلد نیستن! نمیگم نصیحت کردن بده اما به اندازه. اندازشم باید خیلی کم باشه. احترام گذاشتن به نظرات دیگران خیلی واجبه. بنظرم اینجور بهتره که هرکسی نظر خودشو بگه و نصیحت کردن رو بذاره کنار. حداقل من باید همین کارو بکنم. بهتره تمرکزم رو روی خودم ببرم و انقدر دیگران رو بدبخت یا بی‌فکر نبینم. هرکسی مسئول زندگی خودشه. انتخاب من باید خودم باشم. باید بیشتر روی خودم کار کنم. اصلا نمیدونم این حرفا که میزنم سر و تهی داره یا نه!!!

اون منم...
غمگین ترین ترانۀ پاییز،
ابری که گرفته، اما بارونی نبارید
اون منم ...
دل بستم به سرمای زمستون
گرمای قلب من، سرمای دست اون
اون منم..
قلب یخیش سهم دل منه
چه عاشقانه شد، حالا که برف میباره!

ساعت ۱۱:۴۵ . حال پدرم خوب نبود تا آماده شدیم رسیدیم در مطب ساعت شد ۱۲. منشی گفت دکتر تا یربع بیست دقیقه دیگه میاد. به پدرم گفتم بریم شبانه روزی اما گوش نکرد. میگفت که این دکتر آشناست و کار بلده. نیم ساعت گذشت دکتر نیومد. ساعت شد ۱۲:۴۵ که دکتر اومد و یکی یکی مریضا رو معاینه کرد‌. وقتی کار ما تموم شد برگشتیم خونه ساعت شده بود ۳ بعدازظهر. کاش پدرم اون قدری که برای این دکتر ارزش قائل بود برای منم ارزش میذاشت و به حرفم گوش میداد. نمیدونم حرفم درسته یا نه. خیلی عصبی شده بودم از این دکتر. مدام باخودم فکرمیکردم اگه من دکتر بودم چقد احساس مسئولیت میکردم. دیر اومد، سریع معاینه کرد و رفت. یعنی این رفتار درسته؟

اگه دکتر شدین این رفتار رو نکنید. نمیدونم شاید توقعم زیاده اما قدیما توی فیلما دیده بودم که به دکتر محله زنگ میزدن دکتر سریع خودشو به خونه بیمار میرسوند، این که دیگه مطب یا همون محل کار خودشه! 

:(